Martin's ST170, storingen opgelost.

Zo, die zit weer op z'n plek. Ik verbaasde mij al over dat gat, maar had nooit de link gelegd. Daar zit de schakelaar voor de onderbreker onder, als ik het goed heb.

 

Een week geleden de winterbanden onder de Focus geschroefd. Op de vooras Vredesteins en op de achteras Goodyears. Alles bij elkaar net op tijd.

 

Ja, dat rijdt best goed. Als het echt glad is, kom ik nog wel aan het glijden. Misschien dat smallere banden dan beter zijn. Aan de andere kant: daarvoor is ABS en ESP

Ik hoop dat deze velgen redelijk pekelbestendig zijn. De ST170-velgen kwamen wel erg slecht uit de vorige winter. Vooral de achterzijde van de spaken en aan de achterrand van de spaken, waren die aangetast. ??: Dan heb ik het nog niet eens over de naafkappen. Ook de ringen om de mistlampen waren aangetast.

 

Ik ben om

Ik ben om.
Voor mij hoefde het nooit. “Ik red me wel met wegenkaarten”, was meestal mijn reactie. Vaak zag ik anderen klungelen met updates en met wisselen van CD's bij de grens. Dat had ik niet nodig. In de rallysport gebruiken ze toch ook nog steeds kaarten en pacenotes, hoewel GPS wel zijn intrede heeft gedaan. Met een uitprint van viamichelin en een blik op het informatiebord ter plekke kwam ik er altijd wel. Bovendien was het bekend dat er mensen zijn die er zo blind op vertrouwen, dat ze geen idee hebben waar ze zijn. Daar wilde ik niet bij horen. Nu vernam ik wel steeds vaker positieve berichten: de route werd onderweg automatisch verlegd om files te mijden en schijfjes wisselen behoorde ook tot de verleden tijd. Verder wist ik de bestemming altijd wel te vinden, maar om een of andere reden had ik wel eens moeite met de terugweg. Of dat nu kwam door een minder goede voorbereiding of door vermoeidheid maakte voor het resultaat niet zo veel uit: ik deed er soms langer over om thuis te komen dan nodig was.
Het probleem van de terugweg was het punt waar ik nu net mee zat. Met een ticket voor een popfestival in de Inbox moest ik een afweging maken wat na afloop te doen. Mijn favoriete zangers stond voor 20.30 gepland en daarna de hoofdact van die dag om 22.15. Als ik een stukje van de hoofdact zou willen zien, zou ik om 22.30 weer vertrekken. Met een rit van drie uur was 01.30 de te verwachte tijd voor thuiskomst. Andere opties waren om daar een hotel of een kampeerplek te zoeken. Bleef even goed staan dat ik dan 's avonds en 's nachts de weg zou moeten zoeken.
Nee, dan moest er toch maar één komen en wel een echt goede. De mogelijkheid voor een stem gestuurde werd gauw verworpen. Zo'n prater ben ik niet. Laat mij maar lekker intoetsen.
200 euro lichter kon ik gaan experimenteren. Na de eindbestemming te hebben ingetoetst, bleek de aanbevolen route via Arnhem en Eindhoven te lopen. Niet de keuze die ik zelf zou maken, maar het kan natuurlijk.
Op de dag zelf bleek het zwarte zaterdag te zijn. Ik kon ruim op tijd vertrekken, maar had geen zin in files. Juist bij Arnhem en Eindhoven was het volgens de berichten druk. Hierop besloot ik te beginnen met een door mij zelf gekozen route. Deze route loopt eerst een stukje door Duitsland en daarna via de A73. Die route heb ik afgelopen jaren meerdere malen afgelegd en daarvoor heb ik geen begeleiding nodig. Het eerste stuk werd dan ook vlot afgelegd. Ter hoogte van Roermond even een pauze genomen en het apparaat ingeschakeld. Na een korte bedenktijd wist het feilloos waar het was en welke route verder te volgen. Ik had wel even proefgereden bij huis, maar dit zouden mijn eerste echte kilometers worden met. Al gauw liet ik de snelheidsmeter van de ST170 voor wat hij was en begon te rijden op de werkelijke snelheid. De weg werd verder afgelegd zoals aangegeven en ruim op tijd bereikte ik de bebouwde kom van Tienen.

Bij het binnenrijden van de bebouwde kom werd ik verwelkomd door verwijzingsbordjes: VIPs, Artists en Bezoekers. Ik besloot de bordjes te gaan volgen. Het tweede bordje gaf aan rechtsaf te gaan en daarna.....geen bordje meer gezien. Daarop toch maar weer de aanwijzingen van de, ondertussen vertrouwde, stem gevolgd. Deze stuurde mij via een woonwijk naar de parkeerplaats van het station. Deze parkeerplaats was door de organisatie aanbevolen en lag zo'n 800 meter van het centrum waar het podium stond.

Bij het uitstappen merkte ik dat mijn blaas wel erg vol zat. Dit had ik zo lang mogelijk genegeerd, maar nu ik op de eindbestemming was gearriveerd, vroeg hij nadrukkelijk om aandacht. Ongetwijfeld zou er bij het festival voorzieningen zijn om mijn blaas te ledigen. De 800 meter leek mij echter te ver voor het fijne en verder wilde ik nog even rustig wat drinken bij de Focus.
Daarop besloot ik om het stationsgebouw te gaan verkennen. De eerste opgaaf was het bereiken van het stationsgebouw. Tussen de parkeerplaats en het gebouw bevonden zich meerdere sporen. Een eindje verderop stak een soort betonbak boven de parkeerplaats uit. Mogelijk was dit de ingang. Dichterbij gekomen, bleek hier inderdaad een trap naar een tunnel onder het spoor te leiden. Onderaan de trap leek de tunnel op de vele tunnels in Nederland die ik in het verleden had doorgewandeld: links en rechts reclameposters, een onbestemde lucht en uiteraard de aanduidingen voor de verschillende sporen.
Aan het einde van de tunnel hing ook de gezochte aanduiding, namelijk de toiletten. Bovenaan de trap bleken direct de toiletten te zijn. Daarop liep ik direct naar binnen. Rechts was bezet. Links was nog vrij. De lucht die mij tegemoet kwam, liet mij bijna over mijn nek gaan. Na een paar keer slikken en mijn adem half inhoudend, kon ik dat verder onderdrukken. Met mijn linker schoen schopte ik de bril omhoog. “TAK!” Iets meer geluid dan de bedoeling was, maar nog nooit was ik zo blij dat ik deze gewoonte had aangewend. Snel deed ik wat ik moest doen. Ondertussen hoorde ik dat de ruimte ernaast werd verlaten waarna er buiten werd gelachen. Misschien was ze geschrokken van mijn actie en werd er daarom gelachen. Ik besloot in ieder geval via de andere kant weer weg te gaan. Buitengekomen kwam ik direct een bordje tegen dat aangaf dat daar het toilet voor de heren was. Oh, had ik toch iets verder moeten kijken. Nou ja, het maakte ook niet uit. Niemand kende mij daar en ik zou hier toch nooit meer komen. Daarop keerde ik naar de ST170 terug, waste mijn handen met water dat ik van huis had meegenomen en dronk de colafles half leeg. Nu was ik gereed om het podium te gaan zoeken. Opnieuw door de tunnel en daarna via de wachtruimte naar buiten. Aanwijsbordjes met “Grote Markt” gaven de juiste richting aan.
Aangekomen bij het afgezette centrum werd de ticket gescand, waarna er een polsbandje volgde. Omdat er nog tijd genoeg was, verkende ik daarop eerst de festivalgedeelte. Het helpt mij om op deze manier snel met de omgeving vertrouwd te raken. Zo tegen kwart over 8 zorgde ik dat ik richting podium ging. Ik sprak een Belgische fan aan die ik al bij een ander concert had ontmoet en verder via het forum van onze favorite artieste ken.
Jeroen is een van de “usual suspects” waartoe ook de Duitser Günther behoort die ik iets verderop met zijn fototoestel gereed zag staan. De Vlaming wist te melden dat de setlist vrij kort was en uit het merendeel bekende, oude nummers zou bestaan. Maximaal 70 minuten. Wij hadden uiteraard gehoopt op meer, maar dat is vrijwel altijd een nadeel van een festival. Ik nam mij voor zoveel mogelijk te genieten. Iets na 20.30 kwam ze het podium op. Ze bleek in goede stemming te zijn en er echt zin in te hebben.

Binnen een uur was ze door haar setlist heen. Fans keken verbaast toen ze aankondigde met haar laatste nummer te beginnen. Nog een keer probeerde iedereen zoveel mogelijk te genieten, wetende dat het daarna afgelopen was. Na afloop bedankte ze het publiek en samen met de bandleden liep ze van het podium. Het publiek bleef nog even staan om te zien of ze terug kwam voor een toegift. Ze staat bekend om haar akoestische toegifts. Soms komt ze zelfs terug voor een tweede toegift. De presentatrice verscheen op het podium en de balk met lichten werd al naar beneden gehaald. Het besef drong door dat er echt geen toegift zou komen. Met nog drie kwartier te gaan tot de hoofdact, besloot ik om nu al te vertrekken. Ik groette de Belgische fan en zocht de Focus op.
Aangekomen bij de Ford at ik een gevuld koek, dronk wat cola en haalde de TomTom weer tevoorschijn. Deze sloot ik aan op de sigarettenaansteker en hield de aanzetknop 10 seconden ingedrukt. Het schermpje lichtte op en meldde een satelliet te zoeken. Hierop reed ik al een tiental meter om te kijken dit zou helpen om een satelliet te vinden. Daarop versprong het beeld op het scherm. Er was een satelliet gevonden en verder was bemerkt dat het 's avonds was. De omgeving werd nu in het zwart aangeduid en de weg in het rood. Zo werd het helemaal Playstation. Met gemak werd ik de stad uitgeleid via een iets andere route dan de heenweg. De uitvalsweg was echter weer dezelfde als de heenweg. De terugweg mocht hij helemaal zelf uitzoeken wat betekende dat de route dit keer wel via Eindhoven liep. Nu reed ik nog meer op de aanwijzingen van het scherm dan op de heenweg. De bochten die zich aandienden werden nog niet door de xenonlampen gevangen, maar waren wel al op het scherm te zien. Hierdoor werden de vloeiende bochten van de snelweg met nog meer vertrouwen ingezet. Ik moest mezelf weerhouden om met hoogst illegale snelheden te rijden.
Dichter bij huis besloot ik mijn eigen route te kiezen. Ik verliet de snelweg om via een verkeersplein mijn weg te vervolgen. De stem begon tegen te sputteren en wilde mij direct weer dezelfde snelweg opsturen. Dit negeerde ik waarop de stem even zweeg. Na een korte tijd hervond de stem zich en stippelde een nieuwe route uit die overeenkwam met de door mij gekozen route. Ik was benieuwd hoe hij mij verder zou sturen. Het kwam echt overeen met de route die ik wilde volgen tot 100 meter voor mijn huis. Daar wilde hij mij rechtsaf sturen. Zelfs op de oprit wilde hij mij nog terugsturen. Het bleek dat ik de verkeerde straat als huisadres had ingevoerd. Dit foutje had ik zelf gemaakt. Hij mag blijven. Ik ben om.

 

Dank allen. Ik tik wel eens wat vaker in, maar dat heeft gewoonlijk geen betrekking op de Focus

 

Tijd voor een update over de Focus. In het voorjaar ging het acculaadlampje soms branden. De ene keer wel, de andere keer niet. Uiteindelijk toch maar eens proberen te achterhalen wat het probleem was. Dit ging toch sneller dan ik had verwacht.

Het grijze draadje was afgebroken. Het eerste plan was om er een nieuwe stekker aan te zetten. Helaas kon ik die nergens los kopen. Uiteindelijk op de sloop de stekker met zo lang mogelijk draad van een Focus 1.4 gehaald. Beide draden aan elkaar gesoldeerd en de kabel met een lus weer naar de dynamo gelegd. Daarna hier geen probleem meer mee gehad.

Een maand geleden begon het motormanagement lampje te branden. Daarop een uitleeskastje gekocht om met de laptop de storing te kunnen uitlezen. Het bleek de beruchte P1518 code te zijn. Oftewel de "IMRC: Intake Manifold Runner Controller". Bij eerste inspectie bleek de nippel van de staalkabel nog goed aan de klep te zitten. Dat was het dus niet. Vervolgens het kastje van het schutboard geschroefd en open gemaakt.


Ook daar zat de kabel en de bijbehorende veer nog goed. Waarschijnlijk is er dan sprake van slecht contact. Ondermeer zit er een koperen strip aan de onderzijde van de printplaat. Ik heb geprobeerd deze voorzichtig schoon te maken. Verder de schroeven van de printplaat een keer losgedraaid zo ver dit wilde. Ook met de hand de rol een paar keer gedraaid. Daarna alles weer in elkaar geschroefd en weer op de plek gemonteerd. Tenslotte de foutcode gewist. Bij de eerste proefrit ging het goed en ook na een week woon-werkverkeer is het lampje nog steeds uit.

 

Ja, het is fijn als ik het zelf kan oplossen. Het is alleen wel lastig om er tijd voor te vinden. Gelukkig heb ik dan nog een reserve-auto zodat het niet klaar moet.