Lief Dagboek

Lief dagboek,

Vandaag begin ik maar eens met mijn memoires op te schrijven en bij te houden, misschien kunnen andere ford rijders dan ook leren hoe het vooral niet moet.

Ik had vorig jaar een verschrikkelijk leuke alfa romeo 156 gta echt een prachtwagen, echt iedere keer een grote gulle lach op mijn gezicht wanneer de machtige 3,2 liter v6 liter brult.

Als ik de 107, en c1 tjes inhaal die op het toppunt van hun benzine longetjes een heuveltje op moeten, kom ik voorbij geraasd met mijn machtige boxer brul en een turbo fluitconcert.
(Op dat moment moet ik mij inhouden om mijn raampje niet open te doen en a la Jeremy clarkson POOOWWWWEERR te brullen)..

Het feit dat ik daarna weer ingehaald wordt door de getergde c1 terwijl ik wederom bij een tankstation zegeltjes sta te sparen, kan ik hebben, ik heb mijn lol gehad en daar teer ik op.

Toevalligerwijs, lijkt ook oom agent in de gaten te hebben dat ik weleens iets te hard rijd, want overal waar ik rij, zetten ze een zwart kastje neer, of ligt oompje agent zelf met een flitser in de bosjes te wachten tot ik voorbij kom.

Waar oom agent voorheen al donut etende een duim omhoogstak als ik in mijn lada voorbij turfde, steekt hij nu vijf vingers omhoog en roept me na: kassa, dat is de vijfde, tot morgen, hasta la Vista baby!

Dit resulteert in een fraaie stroom blauwe enveloppen op de deurmat, waar ik dan vervolgens weer tekst en uitleg over moet geven aan mijn beeldschone doch wraakzuchtige echtgenote.

Opmerkingen als, ik krijg NOOIT boetes worden mij niet zelden naar het hoofd geslingerd. (Ik moet mij dan ook hevig inhouden om niet terug te roepen dat ze ook NOOIT rijd...., dat ritje naar de supermarkt telt niet).

U zult begrijpen lieve lezer, dat ik mij de woede van de vrouw op de hals haal, wanneer er weer een mooie enveloppe op de mat beland.
(Diegene die de slogan "giroblauw past bij jou". En "blauw is rustgevend" verzonnen heeft moet toch eens langskomen bij mij thuis).

Hoe doen jullie dat, staat jullie ford ST alleen maar te blinken op de oprit, of kunnen jullie zo nauwkeurig manoeuvreren met de kleine teen dat je binnen de snelheid blijft?

Ik heb mij reeds ingeschreven voor de wekelijkse column van Mona, met de titel, help mijn Italiaanse vriend heeft een boete fetisj....

Was het wel zo slim om perse dat turbo ding te kopen, ben ik niet toevallig alweer in mijn midlife crisis beland of moest ik perse wat compenseren voor het feit dat ik een kleingeschapen chinese vader heb.





Dag 2,

Vandaag moest ik mijn eerdere boete zonden goedmaken met mijn ega, ik moest het ergste doen wat ik bedenken kon, namelijk een dagje mee winkelen.

In de auto, zonder cruise control de A2 over, en zonder nog meer boetes veilig en wel aangekomen in het bijna altijd zonnig zuiden (waarschijnlijk alleen vandaag niet zonnig)...

De vrouw wilde nieuwe bh en lingeriesetjes hebben, dus als brave echtgenoot ga je mee de Hunkemöller in. Ze verdwijnt een pashokje in met een arsenaal aan veel te dure minidingetjes, waar ik helemaal niets mee heb, omdat het toch uit moet



Daar sta je dan, het Alfa mannetje, te wachten in een warme, overbevolkte Hunkemöller waar het gesprek van de dag lijkt te gaan over het vreemdgaan van Rick in goede tijden slechte tijden, met twee tasjes in je hand, te wachten tot je vrouw klaar is.

Op dat moment begin ik mijn leven te overdenken, kan ik nog wegrennen, is het al te laat?
Net op het ogenblik dat ik bij het punt ben aangeland waar ik de spoortijden opzoek op mijn mobiele telefoon om mijzelf vol smart achter de trein te werpen, roept ze me.

Verdwaasd reageer ik niet, en nogmaals roept ze me. Ik krijg ineens positieve denkbeelden en met gezonde spanning in de toch al strakke spijkerbroek, hol ik op een half hopeloos drafje naar de paskamers toe, hopend op het beste.

Een vluggertje, tenminste een lapdance, of in het minst gunstige geval een paar gulle blikken en warme handen die ik bieden kan.

Niets is minder waar. Nog voordat ik het pashokje betreden kan, komt er een Hunkemöller kenau aan die vraagt of alles naar wens is. Gezien ze nogal grofgebouwd was en zo weggelopen leek van de set van "planet of the apes" ben ik maar weer gaan zitten.


Na dit fiasco, was het tijd voor een kleine versnapering. Mijn vrouw was zo goed om mij te laten kiezen waar het eten plaats mocht vinden.
En zoals altijd koos ik voor een oosterse hap.

Het personeel stroomde uit om te zien hoe een arme zwaarbeladen pakezel als ik met alle tassen de deur doorkwam en ging zitten.
Honger is mijn gevoelige punt en met een kreun waar moeder aarde van schrikt, zeeg ik mijn volronde lichaam neer op de stoel.

(Noot van de schrijver, ja ik ben dik, ik heb het lichaam van een god, het is alleen jammer dat het een Boeddha is.
Als ik zomers op het strand lig, word ik teruggeduwd in zee door Greenpeace activisten die me nathouden met doeken en emmers. En als ik thuis ga douchen, roept de buurman "free Willy", omdat alles nat wordt, behalve het putje).

Na de maaltijd was het tijd voor de thuisreis, keurig op een kruissnelheid van 90, want nog een boete kan ik er even niet bijhebben.


Als jullie dit leuk vinden, zal ik het dagboek regelmatig updaten met mijn gebeurtenissen.
Zo niet, zeg het dan ook, dan stop ik onmiddellijk.

 

dagboek, dag 3

Lief dagboek,

Mijn opdrachtgever stuurde me onlangs naar thailand voor een paar foto's, dus ik heb alles voorbereid, eten, drinken, koffer ingepakt, laptop, ipad, camera's opgeladen en mee, ticket opgehaald en een resort uitgezocht.

Dan begint de trip naar schiphol, die nog snel verloopt. Dan begint het grote wachten, wachten tot je kunt inchecken, wachten tot de verplichte 3 uur van tevoren aanwezig zijn aflopen, wachten voor de douane......

Wachten tot de gate opengaat, wachten tot je mag boarden.. en dan zit je op je stoel, samengeperst tussen twee wildvreemden gezien mijn opdrachtgever te krenterig is om business class te betalen.

De penetrante zurige lucht van de buurman komt in je neus, wat logisch is, want hij zit zo dichtbij dat zijn oksel praktisch tegen mijn linkerwang geplakt zit.
Ach, gelukkig duurt de vlucht maar 11 uur.... zucht.....

Op het moment dat we eindelijk opstijgen, na wat vertraging van bijna 90 minuten, begint er een baby ergens achter me te krijsen op standje max. Nog meer vreugde, nog maar 10 uur en 53 minuten te gaan..
De kleine zal zo wel gaan slapen, niets is minder waar en ik wist serieus niet dat kleine kinderlongetjes zoveel uithoudingsvermogen hebben.

Je kijkt een film, nog maar eens, en ontvangt een zakje pinda's. Hoera, ik prijs mezelf een gelukkig man, want als je achterin zit, zijn ook deze bijna op. Het gratis zakje pinda's is in een mum van tijd verslonden en zo praktisch direct daarna komt men met de maaltijden.
Lekker, ik had al gezien op de infotainment dat er keuze is tussen vis of kip. Voor mij liever geen vis, kip vind ik lekkerder, dus ik besluit voor de kip te gaan.

Mijn zure buurman is zo vriendelijk om de laatste kipmaaltijd voor mijn neus weg te kiezen en ik blijf over met wat vis in room, een combinatie die voldoende is om volwassen mannen te doen gruwelen, om de meest ervaren soldaten te doen deserteren.

Eindelijk, na een lange, lange vlucht, komt er dan eindelijk hoop, als we gaan landen. Landing verloopt voortreffelijk, en direct nadat het vliegtuig stilstaat, begint het gros van de passagiers te klappen.

Uhm, mis ik iets, gaan we klappen voor de piloot die zijn werk doet, moet ik voortaan ook maar klappen op het station als de trein aankomt rijden of gaan de mensen klappen iedere keer als ik een foto maak?
Nou ja, het zal wel, en als de slaperige horde losgelaten wordt op het nationale vliegveld van bangkok moet je de customs door, de douane aldaar.

Wederom een hele rij, zeker 100 mensen in de rij en welgeteld 1 hokje bemand. Bemand door een thai die eruit ziet alsof het hem niets schelen kan en hij neemt overal zijn tijd voor.

Dan komt er een thaise stewardess te rij langs om te vragen of er zakenmensen in de rij staan, tja, zakenmensen, ik word betaald voor mijn foto's dus tja zo zou je het kunnen zien. Ik besluit me op te geven als zakenman en terwijl we een andere kant opgevoerd worden voel ik me niet echt een zakenman met mijn korte broek en nikes al aan, zo tussen de driedelige pakken om me heen.

We worden naar een VIP balie gebracht en binnen 7 minuten heb ik een stempel in mijn paspoort, die me welkom heet in thailand.

Goed, het hotel, ik loop naar buiten, koffer achter me aan, en praai een taxi.
Taxi stopt en de chauffeur vraagt waar ik heen wil. In mijn beste thais noem ik de naam van het hotel dat ik thuis met de hulp van de zoover beoordelingen uitgezocht heb. Dit leidt tot grote consternatie, en de chauffeur barst zowat in tranen uit.
Hij begrijpt me duidelijk niet en brabbelt wat terug, waar ik weer geen chocola van maken kan... Engels is duidelijk wel de voertaal, maar met een dermate zwaar accent dat ik het niet verstaan kan en hij mij niet.

10 minuten en 8 chauffeurs verder is er een die het lijkt te herkennen, ik vervloek mijzelf voor het uitkiezen van een oord met een tropische zwoele naam. Ik had gewoon de kortste naam moeten uitkiezen.

Na wat files ben ik dan eindelijk aangekomen voor een paar daagjes bangkok waar ik morgen door zal reizen naar kanachanaburi voor de bridge over the river kwai en een tiger temple.





Dag 4

De koffer ligt klaar, en ik ben toch wakker, dus besluit ik bangkok in te gaan, het is inmiddels vroeg in de avond dus ik heb honger en wil niet te laat naar bed om de jetlag kwijt te raken en een beetje bij te slapen.

Ik loop over sukhumvit door een soort avond markt en krijg van allerlei prullaria aangeboden, ######, speed, xtc, en tal van andere lekkernijen die ik liever oversla.

Overal om me heen lopen schaars geklede dames rond en ik word aangesproken door een groepje, ze roepen mijn naam: Hello handsome maaannnn!! klinkt het en mijn ego schiet meteen een stuk omhoog.
Tegen de tijd dat ik de rand van de markt bereikt heb, voel ik me Brad Pitt, en wederom roepen drie dames naar me dat ik knap ben.

Nog meer egoboost, ik ben getrouwd en heb geen behoefte aan de 7 soorten HIV die ik aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zal oplopen, maar dit is wel leuk hoor.

Achter me loopt een lelijke kerel van achter in de 50, veel te dik, op sokken met sandalen, kale kop, en een buik die nog forser is dan de mijne. Alleen de papegaai ontbreekt nog, en dan was het plaatje compleet.
Mijn hart breekt zo ongeveer als ik hoor dat ze ook hem toeroepen dat het een knapperd is.

Mijn ego zakt terug naar de aarde en ik zie het beeld van Brad Pitt vervagen in Al Bundy.
Lekker is dat....

Eten en vroeg naar bed, dus voila, en netjes voor 22 uur plaatselijke tijd lig ik erin.

Dag 5.

Om 08:30 uur zit ik fris, opgeknapt en geschoren aan het ontbijt, terwijl ik de laatste happen naar binnen werk komt de AVIS huurauto voorgereden en wordt berzorgd in mijn hotel.

Netjes, natuurlijk heb ik beknibbeld op de kosten en alleen airco vond ik de moeite waard, ik krijg een toyota vios, een soort kruising tussen een yaris en een sedan

Ach, het is wel niet mijn wagen, maar die 700 km moet ik af kunnen leggen in deze plastic fantastic wagen.
De temperatuur loopt al flink op, en ik maak me klaar om in te stappen.
Ik ontgrendel de deuren, loop naar de bestuurderskant toe en stap in.
Hee, da's gek, geen stuur? o ja, chips, ze rijden hier links.

Uitstappen, omlopen en instappen aan de andere kant. De gordel grijpen is wat onwennig maar goed, Zelf rij ik ook meestal op de linkerbaan, dus zo anders zal het niet zijn...

Ik rijd weg, onwennig schakelend met mijn linkerhand en ben op weg naar kanachanaburi.
Bij de eerste kruising sla ik rechtsaf, ik geef richting aan en voila, de ruitenwissers gaan heen en weer.. uhmm, o dat zit dus ook omgedraaid.

Dit is even wennen en volgens hebben de halve weg bij iedere bocht de ruitenwissers vrolijk meegezwaaid.


King rama road, muurvast, file vorming ten top, 3 uur later ben ik letterlijk nog geen kilometer verder. Ik mopper al op de ring A10, maar echt jongens, dat is helemaal niets vergeleken bij deze ellende.

Uiteindelijk kom ik s'avonds bekaf op mijn plaats van bestemming, waar ik de komende 4 dagen zal vertoeven.

 

Dag 6. Kanachanaburi

Uitgeput kom ik aan, snel wat kleine dingetjes gehaald langs een van de vele 7/11 marktjes, en snel naar mijn onderkomen aldaar. Een tropisch resort, compleet met sauna en zwembaden.
Omdat het vervoer per motorscooter praktischer is (ja, ze mogen daar gewoon met een B rijbewijs een 125cc scooter rijden), huur ik een motorscooter voor het absurde bedrag van 90 baht, grofweg 2,25 euro per dag.
Een honde, automaat, dus klaar is kees.


De volgende ochtend word ik rond 07:00 uur op de bridge over the river kwai verwacht, u weet wel, van die film...

Opstaan dus zo rond 05:30, ontbijten, even zoeken, en dan aan de slag. Ik tracht vroeg te gaan slapen, maar kan de slaap niet vatten.

Als ik uiteindelijk slaap, word ik wakker door een luid TRIIINNNGGG.. ik tast naar de wekker en zie dat het pas 02:00 uur is, verdwaasd realiseer ik me dat het niet de wekker is die ik hoor, maar mijn mobiele telefoon.
Mijn moeder belt me vanuit Nederland, om te vragen hoe het gaat, en om even te klagen over het leven van een bejaarde huisvrouw, de grote DEEN supermarkt heeft besloten om de potten pindakaas te verplaatsen naar schap 12, vak 3.
Dat is voor mijn arme moeder zulk groot nieuws dat ze haar zoon gelijk even belt, zich niet bewust van het tijdsverschil van 5 tot 6 uur.

Tja, je eigen moeder afblaffen doe je niet, dus ik luister geduldig naar het wel en wee van de arme potten pindakaas, die nu toch zeker al 3 keer verhuisd zijn in de afgelopen 5 jaar.
Uiteindelijk hangt ze op en draai ik me nog even om.

Om 05:30 uur word ik weer gewekt, ditmaal is het wel de wekker. Ik sta op, en kom in actie.
(in de kou van de winter heb ik de grootste moeite om mijn corpulente achterwerk uit bed te krijgen des morgens, maar hier, waar je dan al je bed uitdrijft, lijk ik wel een jonge berggeit., wellicht een met reuma, maar goed).
Om 06:10 uur stap ik fris op de scooter, de belgische resortuitbater heeft me al gewaarschuwd voor ongelukken in combinaties met scooters en toeristen en ach, ik rij voorzichtig.

Even zoeken en tja, daar sta ik, op tijd om 06:40 uur op de bridge over de river kwai.

Het licht breekt door, en een fraai schouwspel manifesteert zich alhier.



Ik sta oog in oog met een belgische dame, ook een fotografe, en zij begint hondeduit te praten. Over de warmte, haar werk, haar huis enhaar vriend met al zijn tekortkomingen.
Onderhand voel ik me net dokter Phil, maar goed, om beleefd te blijven, hoor ik haar met een half oor aan terwijl ik met de camera wat kiekjes schiet.

Na een kleine 20 minuten geklaag, lijkt ze klaar, en ze pakt haar camera, wat godbetert een canon is... Nu is er altijd een kleine strijd gaande tussen nikonanians en canonisten, het nikon kamp, vind canon helemaal niets en het canon kamp op hun beurt kan alle nadelen van nikon benoemen.

Na wat gedrentel, een ontmoeting met een monnik, is het voor mij tijd om te gaan. Ik word verwacht om samen met wat andere fotografen naar een forest tiger temple te gaan.

Hier vangen priesters tijgers op, en worden deze beschermd tegen de grote boze buitenwereld.
Men gelooft nog steeds dat als je de testikels van deze gracieuze beesten maalt, het potentieverhogend werkt, dus ik ben ook liever geen wilde tijger meer zeg maar.


Er gaan verhalen rond over het toedienen van drugs aan de tijgers om ze lekker rustig te houden, maar daar kom ik straks op terug.


Ik ben er ruim om tijd, want ik word om 07:45 uur verwacht bij de tijgertemple, welke op 10 minuten van de brug afligt. Ik parkeer mijn scooter en teken de presentielijst.

Gifts.. uhmm gifts, moest ik wat meenemen? Klaarblijkelijk heeft niemand me die memo gestuurd, maar de gasten moeten het ontbijt meenemen voor de monniken.
Oeps, ik ben zo terug, en race naar de eerste de beste 7/11 supermarkt die zoals de naam vreemd genoeg doet vermoeden 24 uur per dag open zijn.
Ontbijt, melk, ik zoek de melk en tref een leeg schap... ok dat begint lekker.
Brood, hetzelfde verhaal, geen krummel brood meer te vinden.
Eieren, opperdepop, schijnbaar hebben meer mensen hier hun ontbijtbenodigdheden gehaald.

Ach, cola, chips en bapao is ook ontbijt, dus ik sla 25 flesjes pepsi, 20 bapaos en wat zakken chips in, reken af en race in volle vaart terug naar de ingang van de tijger tempel.

Daar aangekomen ben ik eigenlijk iets te laat voor het mooie en al rennend leg ik de laatste meters af.
O jee, je wordt geacht om met je ontbijt presentjes op een dienblad te gaan staan zodat de monniken zelf wat kunnen pakken als ze langslopen.

chips, iedereen om mij heen staat met eieren, melk, brood en beleg en ik sta met cola, chips en bapao's... dat zal een lekkere indruk achterlaten.




Lullig, of opgelaten is het woord dat ik zoek, sta ik achter mijn tafeltje, op mijn witte sokken met cola voor mijn neus om 07:45 uur 's morgens.

Tot mijn grote verbazing blijven mijn collegae achter met hun melk, brood en eieren en vind mijn cola gretig aftrek bij de monniken. Ik sta dan ook halverwege de rij met een lege tray en een smile van oor tot oor. Mijn dag kan niet meer stuk.


Daarna, uitleg, wat doen ze hier, waarom, hoelang, persinfo om het zo te noemen, daar zal ik jullie niet mee vervelen, google er eens op als je leuk vind.

08:30 uur voedertijd.
Ik krijg een kleine tijgerwelp in mijn handen gedrukt en nog steeds op mijn sokken (mijn ware ik, een held op sokken), wordt er van mij verwacht dat ik hem een warme fles melk ga voeren.
Ok, bij mijn kinderen is het ook gelukt, dus een welpje moet vast geen probleem zijn.
Ware het niet dat een welp bijna 25 kilo weegt en al behoorlijke scherpe tandjes en nagels heeft, waardoor ik binnen de kortste keren van pols tot ellebogen open lig.
Dit voelt meer als marteling, bovendien ruiken de beestjes ook wat apart, de beleving is once in a lifetime, dus veel klagen doen we er niet over....



De welpjes slapen daarna vrolijk verder, dus kan ik even rustig een fotootje schieten, met mijn pocket cameraatje, want mijn grote camera mag ik nog niet gebruiken.


09:30 walk the tiger.

Voedertijd is afgelopen, je wordt nu gekoppeld aan je eigen grotere vriendje, deze is circa 18 maanden oud, en vermoedelijk rond de 100 a 120 kilo, puur klauw, spier en gebit.

We krijgen uitgebreide veiligheidsvoorschriften, waarvan enkele heel logisch in mijn oren, niet bukken, niet voor de tijger lopen, niet rennen en geen onverwachte bewegingen maken.
Braaf loop ik met mijn tijger naar het open veld toe, een leren riempje in de hand en lopen maar. Alsof ik een hond uitlaat. (alleen is een pitbull hierbij een lammetje).



Een noorse collega van me, doet iets, ik heb het niet zelf gezien en krijgt een speelse klap van "zijn" tijger, met als gevolg twee gebroken ribben en wat paarse plekken. Hij heeft nog mazzel gehad dat de tijger geen kwaad wilde doen, maar slechts wilde "spelen"


Hierna mogen we iets grotere vriendjes wassen en wederom onder vrij strikte begeleiding, voer hem gekookte kip en speel een beetje met hem.
Deze tijgers zijn iets ouder, een jaar of 3 en circa 220 a 230 kilo, we worden geacht deze zelf eten te geven.

Als hoogte punt krijgen de grote jongens te zien, de tijgers van circa 8 tot 13 jaar oud, en de zwaarste grootste jongen is circa 300 kilo..

Zelfde verhaal leren riempje om en wandelen maar.



Om een indicatie te geven heb ik ook een plaatje toegevoegd van de tijger op zijn achterpootjes, zo kunnen jullie ook zelf zien hoe groot het poesje is.



Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat de grote tijgers me toch zeker geen alerte indruk geven, ik ben hier om de drugsverhalen te ontkrachten, maar een 300 kilo wegende tijger die niets doet, tja, dat vind ik gek.
Als laatste worden de camera's ingenomen en worden we opgesloten in een kooi midden in het speelveld van de tijgers waar ze los rennen en spelen...


(hier mag ik geen foto's van laten zien, omdat het magazine nog uit moet komen, sorry jongens).

De tijgers, springen, grommen en grauwen naar elkaar, en speels slaan ze elkaar met de voorpoten. Dat is een machtig gezicht, de pikorde wordt opnieuw bepaald en ik voel me nietig, heel nietig.
Om eerlijk te zijn ook niet heel veilig als er twee vechtende tijgers naast de kooi terecht komen (kooi is van bamboe) en zweet stroomt me door de bips zeg maar.

Ik kan nog een paar dagen bijkomen, en daarna moet ik naar patong, als er behoefte is, wil ik ook dat delen, willen jullie meer lezen, of vinden julie het wel best zo?

 

U vraagt, wij draaien Patman





Die avond val ik gelukkig in slaap, een ervaring rijker en ik slaap de slaap
der onschuldigen.

De volgende dagen vliegen voorbij en voor ik het weet is het alweer tijd om terug te keren
naar Bangkok.
Also geschiedde, deze corpulente westerling gedroeg zich natuurlijk voorbeeldig en al linksrijdende
kwam ik terug in bangkok waar ik de auto in kon leveren.

Daarna de hele dag in bangkok rondgehobbeld, monniken in de boot, de tuktuks, de vele markten, leuk om te zien.












Terug op mijn hotel in bangkok, bedacht ik me dat ik nog een zonsondergang wilde zien vanaf een van
de twee skybars die bangkok rijk is.

Zo tegen half 5 naar buiten en ja hoor, het verkeer zit muurvast, ik moet wanhopig gekeken hebben
want mensen meden me, en ze keken ietwat angstig naar me.

Uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat ik nog maar een optie heb, en dat is de motorbike taxi
als je geen suicidale neigingen hebt, zul je deze optie waarschijnlijk nooit nemen, of zelfs maar overwegen,
maar een wanhopig man, neemt roekeloze keuzes.

Het idee is als volgt, zet een onder invloed van dope en yaa baa (de plaatselijke drugs) op een opgevoerde
motorbike en vertel dat ie per ritje betaald krijgt.
Men zoeke een ietwat argeloze toerist, biede hem een ritje aan voor 50 baht (1,25 euro) en geef hem een
helm welke hij toch niet oppast, omdat de maatvoering niet echt overeenkomt met onze westerse
waterhoofden.

Vervolgens heb je nauwelijks tijd om je vast te houden, want de driver geeft al volgas weg voor je goed
en wel achterop zit.

Deze spuit door het verkeer, met een ware doodsverachting, mensen onder de dope denken al snel dat
ze onkwetsbaar zijn en dit zijn de ingredienten voor een dolle rit.

Toeterende auto's, gierende remmen, uitlaatwalmen, en een paar keer je knietjes tegen een zijspiegel
is voldoende om zelfs de meest geharde veteraan zijn ogen te doen sluiten.

U zult begrijpen, lieve lezer, dat mijn zenuwen inmiddels afgestompt zijn, als de CIA een nieuwe verhoormethode
zoekt omdat waterboarding niet meer effectief blijft, kan ik volmondig deze voorstellen.


Doornat van zweet, kom ik uiteindelijk aan bij de skybar, de 102e etage, dus de lift doet er even over
Lang genoeg voor mij om me gelukkig te prijzen dat ik nog leef en toch op tijd ben voor de sunset.

Eenmaal bovenaangekomen, wordt mij de toegang ontzegd, ik draag een korte broek, en de regel is een lange broek,
jammer de bammer.

Gelukkig voor mij kan ik voor een appel en een ei een leenbroek krijgen, helaas wederom in de maten XS, S en XXS
, de S past het beste en met een flink hoogwater broek betreed ik het dakterras.

Colaatje, 6 euro, ach, daarom zie ik hier alleen maar westerlingen, logisch.

Ik hang wat rond, mijd met opzet de vele zoute pinda's omdat ik anders arm wordt van de rekening en wacht op het
moment supreme.

Een half uur later is het zover, de zon zakt en raakt de smoglaag, wat resulteerde in een hele fraaie
oranje/bruine viezige lucht.
De camera in de aanslag kan ik enkele foto's maken en 20 seconden later is het verschijnsel weer weg.
Precies op tijd.





Daarna neem ik de relatief veilige skytrain terug naar het hotel en loop tegen een van mijn fotocollegae op.
Deze is reeds vele malen vaker in bangkok geweest en stelt voor om wat te drinken.

Altijd leuk, morgen vlieg ik door naar Phuket, dus tja, waarom niet.
Hij kent een leuke bar, in soi Cowboy.

(achteraf een van de louche straatjes voor volwassen vermaak, maar dat wist ik toen nog niet).
Hij zeult me mee een bar binnen, welke erg donker is en vol met dansende dames op de tafels, blacklight alom en we gaan aan tafel zitten.

Biertje voor hem en een colaatje voor mij, kom ik tot de ontdekking dat de aanwezige dansende dames
volledig gekleed in hun eva kostuum gaan.

Mijn collega kijkt halsreikend omhoog, terwijl de dames overstappen op onze tafel en hun dansje voortzetten.
Ik ben ietwat verbrouwereerd, en kijk bijzonder aandachtig en strak naar mijn cola.
(ik geloof niet dat ik ooit zo lang en zo geconcentreerd de bubbels in de cola bestudeerde)..


Na een tweetal drankjes is ben ik er klaar mee, en wil ik terug naar het hotel.
op dat moment gaat er buiten een bel, en een kar volgeladen met insecten komt voorgereden.

De dames kleden zich snel schaars aan en snellen zich naar buiten, wild graaiende in de bakken met
gefrituurde insecten.

Volgens mij sta ik erbij te kijken met een gezicht als een oorwurm, want een van de dames kijkt me
lachend aan en houdt haar zakje open, gevuld met lekkere insecten, voor mij om er een te proeven..

Tja, die dikke kakkerlak zie ik niet zitten, maar een klein sprinkhaantje, durf ik wel aan.
Ze pakt hem voor me, breekt de pootjes eraf en smullen maar.

Ogen dicht, hap lucht, ding erin, kauwen, kauwen kauwen en slik, weg.
He, maar dat smaakt eigenlijk helemaal niet vies, eigenlijk smaakt het net naar chips. Al betwijfel ik
of het nederlandse publiek klaar is voor de lays kakkerlak, de croky meelworm of andere varianten.

Ik proef nog een zijde rupsje, levend en wel en vind het welletjes.

Etenstijd, en ik struin terug naar mijn hotel.
Onderweg kom ik openlucht restaurantjes tegen waar men zit op 20 jaar oude blokker stoelen, meestal met
3 of nog minder poten, een oude tv die op een thaise soap staat en een soort bbq met vlees.

Ik besluit mijn geluk te beproeven en strijk neer tussen de thaise mensen. Ik wijs blind een plaatje aan
en 10 minuten later komt er een bord (niet al te schoon overigens) gevuld met rijst en kip mijn kant op.

Wonderbaarlijk is het lekker, en de rekening inclusief een halve liter pepsi, is maar liefst 35 baht, nog geen euro.



Dag 12, Phuket time.


De dag is aangebroken, ik ga op bezoek bij een goede kennis van mij, welke een hollande bar heeft in Patong.
Een bar annex guesthouse dus je kunt er ook blijven slapen in een van de 2 kamers welke hij ter beschikking heeft.

Ik ga pas in het begin van de middag weg dus heb de hele ochtend nog de tijd, ik loop langs boxing stadium Lumpinee.
Warempel, ik kan me nog net inschrijven voor een training muay thai.

(nu heb ik de conditie van een bokszak, en ook wel de uiterlijke kenmerken hiervan, dus dat moet goedkomen)
Het inschrijfgeld is 3 euro, en daarvoor krijg ik 3 uur les van de meesters.

Voor de kenners, ja inderdaad. Lumpinee is het belangrijkste en grootste boxing stadium in bangkok welke vele kampioenen
onder haar hoede heeft gehad. Ze konden waarschijnlijk niet dieper zinken dan mij toelaten...

Ik krijg een broekje, een shirtje en handschoentjes, en we beginnen met de warming up.
Warm had ik het al, en na 5 minuten ben ik afgepeigerd, opdrukken, touwtje springen, rennen, springen, en dat in 35 tot 40 graden celsius.

Na de warming up van 15 minuten krijgen we een tegenstander toegewezen, ik krijg een meisje, van hooguit 20 jaar als tegenstandster.
Bij het aanvangen van de oefeningen, gaat ze er meteen vol in, en ik doe mijn best om zoveel mogelijk klappen
te vangen met mijn aerodynamische lichaamsbouw.

Dit lukt, en al spoedig heb ik het idee dat ik onder de beurse plekken zit. Pijn overal en daar betaal ik voor.
Dat meisje kan pittig hard slaan, en om eerlijk te zijn, lijkt ze wel veel sterker dan ik, sneller, meer kracht, leniger.
(al is dat laatste niet heel moeilijk)...

chips, ik word hier afgerost door een meisje van net 20, dat gaat niet helemaal zoals ik dat voor ogen had.

Na een aantal rondes klappenvangen, waar ik talent voor blijk te hebben, ben ik stuk.
Onder de douche sta ik uit te hijgen, en tot mijn grote verbazing komt ook mijn tegenstandster onder de douche.
Een beetje beschaamd, vraag ik me af of de boel gemengd is.

Dan stapt ze onder de douche en zie dat ze eigenlijk een hij is. Of een hij is die nog een zij moet worden.
Dat maakt het minder erg, dan ben ik in elkaar geramd door een kerel, en dat is minder beschamend

Kathoeys zijn een derde geslachtsvorm in thailand, voor de wet hebben ze ook een eigen gender, ze zijn het enige land waar ze wettelijk
drie geslachten hebben, man, vrouw en kathoey, de vrouwen die gevangen zitten in een mannenlichaam.

Sommigen zijn bijzonder goed gelukt, en anderen, tja, die hadden misschien wat minder geld... Of hebben het door de buurman laten doen.
Die zijn minder goed geslaagd zeg maar.

Apart om te zien, echt waar.
Aankleden maar weer en verder naar Phuket.

Ik reis op de bonnefoi naar het vliegveld en koop ter plekke een ticket van bangkok naar Phuket.
Kosten 50 euro, en de vlucht vertrekt over 20 minuten. Klinkt goed.

Het inchecken verloopt soepel en de vlucht is slechts 75 minuten.
Eten, drinken, alles is inclusief.

De landing is net zo soepel en samen met 200 anderen begeef ik mij richting de uitgang, waar ik meteen
een taxi kan praaien.

30 minuten later rijden we Patong binnen.

Voor de geïnteresseerden, Patong is een beetje het Salou, het lesbos van azië.
Disco, disco, drank, strand en veel zuipen. Full moon parties, en een main street waar alle bars zitten.

Helaas of gelukkig bevind de bar van mijn kennis zich daar ook en ik loop er naartoe.
Overdag is het een rustige straat, maar als het donker is, worden de straten afgezet voor auto's en
veranderd alles in grote showstraat.

Na een stevige omhelzing en een korte inspectie van de kamer, basic, maar afdoende.
Tijd om eens een drankje te doen en even bij te praten.
De temperatuur loopt inmiddels naar de 38 graden en we lopen even naar het strand, wat op 3 minuten lopen ligt.

Lekker weer, warm water, palmbomen en een een land waar eten en drinken geen drol kost in vergelijking met Nederland.
Wat kun je nog meer wensen.

Mijn kennis geeft aan dat er een aantal leuke excursies zijn die ik doen moet en raad me aan om dit samen met een thais meisje te doen.
Verwonderd vraag ik me af waarom dan wel.

De reden is eigenlijk heel simpel, een kwestie van geld. Natuurlijk is het niet mijn eerste keuze, en enigzins
sceptisch probeer ik het eerst zelf.

Ik loop over de straatjes langs de vele openlucht reisbureautjes en vraag hier een daar wat prijzen op.
De tour die aangeraden zit beginnen allemaal rond de 6000 a 7000 baht, 150 - 175 euro, wat een hoop geld is.

Een beetje afdingen maar, sip kijken, beteuterd gezicht opzetten en zeggen dat het ietsje duurder is dan
ik voor ogen had.
Aha, de rekenmachine komt erbij en na lang handelen kom ik uit op een minimumprijs van 4000 baht, 100 euro.

Lager lukt echt niet, en ik denk er nog even over na.
De avond is inmiddels ingezet en ik loop terug naar mijn bar/guesthouse, de main street (bangla road) is inmiddels afgesloten
voor autoverkeer en hordes schaars geklede dames staan op straat, doen hun best om de veelal mannelijke bezoekers naar binnen te trekken.

Dat, ofwel andere hand en spandiensten aan te bieden. Het is werkelijk waar een walhalla voor de sekstoerist en ik zie
tot mijn afschuw menig oudere pensionada met overgewicht hand in hand met een of twee 19 jarige meisjes.

Ach, leven en laten leven denk ik.
Als man alleen wordt je werkelijk belaagd, handen proberen je een bar in te lokken, en onzedelijke betasting komt herhaaldelijk voor.
Ik voel me halverwege de straat al een sappig stuk vlees op een vleesmarkt, waar de vleeswaren gekeurd moeten worden.


Ik kom aan bij mijn guesthouse en leg mijn probleem voor aan mijn vriend, de eigenaar.
Deze lacht me werkelijk vierkant uit en wenkt vervolgens een van zijn serveersters. Spreekt met haar in thai, mijn kennis
is beperkt en het ging te snel voor me.
Ze trekt haar schort uit, stelt zich voor als Noi en geeft aan met me mee te gaan.

Daar loop je dan, op straat, met een wildvreemd meisje, en warempel, de andere dames laten je met rust... Eenmaal bij een reisbureautje
aangekomen, doet zij het woord en ze regelt 2 tickets voor de excursuie voor de spotprijs van 1000 baht per persoon.

Natuurlijk betaal ik dat met liefde, dat ze met me meegaat, ach, er zijn ergere dingen op deze wereld en tevreden ga ik lekker slapen, omdat
we de volgende morgen opgehaald zullen worden door de touroperator voor onze island tour.


Dag 13, Island tour


Vanwege zenuwen? word ik vroeg wakker, en kleed me aan, stap vervolgens naar buiten toe in het vroege ochtendlicht.
Bijna 6 uur, dus op straat is het stil, en afgezien van enkele immense kakkerlakken heb ik het rijk alleen.

Ik loop naar de 7/11 voor een ontbijtje, en zit precies om half 8 klaar om te wachten op het busje.
Noi is ook op tijd en we worden keurig opgehaald door een minivan, een busje geschikt voor 9 personen.

Na 30 minuten, bereiken we de haven, en we worden ingescheept in een boot, samen met 30 a 35 anderen.
De boot vaart langzaam weg en we zijn onderweg naar de eerste stop, Hong Island.

Hong Island is een van de vele eilanden in de andaman zee, en is onbewoond, heel erg leuk om te zien, hemelsblauw water
een strakblauwe lucht en eilandjes zover je kunt zien.




Met de kano gaan we een lagune in, waar letterlijk geen mens woont, heerlijk rustig, idyllisch mooi en adembenemend.


2e stop, The beach, kent u de film met Leonardo di Caprio, the beach, dat is hier opgenomen, en een tussenstop extra maakt het leuk
We krijgen ook hier ruim de tijd om rond te lopen.


Hierna worden we weer de boot ingejaagd en varen we door naar James Bond Island, waar wederom, hoe toepasselijk james bond film the man with the golden gun
is opgenomen.

Ook hier lopen we ruim rond en ondertussen trekt er een donkere lucht met wat onweer over, eng, het kan flink tekeer gaan
en zo snel veranderen qua weer.

Ook hier weer gelegenheid voor een lunch een wat foto momentjes.






Na een stukje varen komen we op een strand aan, waar een barbeque staat, inmiddels is het wat schemerig aan het worden.
Vlees gaat op de bbq, muziek schalt van de boot af en een kampvuur heet ons al welkom.

Drank wordt rijkelijk gratis uitgedeeld en het is een waar feestmaal.

De gids geeft aan dat we na zonsondergang niet meer het water in moeten gaan, vanwege haaien, die na zonsondergang wat dichter bij
de kust komen, en zo ons als lekkernij kunnen zien.

Angstig kijk ik naar het water en zie bewegingen in het water.
Voor de zekerheid nog maar een paar stappen extra het strand op.

Het eten gaat door en na het eten, vertelt de gids nog wat leuke anekdotes van eerdere tours, waaronder een van een stelletje
die na het avondeten nog even het water ingingen voor wat romantiek.

Haaien, jammer, weg romantiek. Volgens de gids zijn ze nooit meer teruggevonden en alhoewel dat me wat overdreven lijkt, kijk ik toch nog een keer
met een steelse blik naar het donkere water.

Ik zie een vin, of denk dit te zien, ik kan het niet met zekerheid zeggen.
Nou ja, nog een drankje, ik drink normaliter amper sterke drank, dus een paar glaasjes zijn voor mij voldoende om aangeschoten te raken.

Na een paar glaasjes, word ik gezellig zeg maar en de sterke verhalen komen los.
(ben ik erg goed in, na wat drankjes, zie ik mezelf als Rambo zelf

Om een uur of tien, pakt onze gids een fluoscerende bal en gooit deze een rot eind het water in. Het is tijd voor een game.
Hero of the day heet het.

Iedereen kijkt vol verwachting naar de bal, alsof deze ieder moment opgevreten kan worden... de bal drijft een beetje af en lijkt steeds verder
van de kust te gaan.

De gids neemt een ogenblik stilte en vraag een vrijwilliger om de bal te gaan halen.
Wie durft....

Tja, het werd heel stil op dat moment, heel stil.... als ik wist wat voor geluid zandvlooien maken, zou ik dat nu kunnen horen.
Niemand voelt zich geroepen, beter een zero, dan een opgevreten of aangevreten hero.
Ik wil ook graag heelhuids met al mijn ledematen thuiskomen, dus ik ben ook stil.

Mensen mompelen weer een beetje en iedereen smoest een beetje, overmoedig fluister ik Noi toe, dat ik de bal best durf te halen, maar ach,
ik geef ook graag de rest een kans.

Sufferd die ik ben......

Ze praat even met de gids en voila, alle 35 mensen weten nu dat ik die rotbal best durf te halen..
Daar sta je dan, met je grote mond en je stoerdoenerij.... wat nu


Tja, wil je niet compleet voor paal komen te staan voor de rest zul je wel moeten dus met een angstige glimlach op mijn gezicht
treed ik naar voren.
De groep klapt, joelt en juicht uitbundig, en ik weet niet of ze dat doen als respect voor mij, of dat ze graag willen zien
hoe ik aangevallen kan worden door een partij uitgehongerde haaien....


Puntje bij paaltje kan ik niet meer terug, en het onvermijdelijke dringt door.
Ik zet me schrap, en spurt het water in met een rotgang.

Ik ben nog steeds heilig overtuigd dat als er iemand naast had gestaan met een stopwatch, ik een nieuw olympisch record gevestigd heb.
Zwemmen, zwemmen, en ieder ogenblik verwacht ik dat mijn benen gevangen worden in een bek met vlijmscherpe tanden.

Angst geeft vleugels en dat kan ik zeker beamen. Die klerebal lag lekker ver en op een gegeven moment stoot ik met mijn voet ergens tegenaan.
Dat is genoeg om nog harder te zwemmen, ik weet zeker dat ik op dat moment Pieter van de Hoogeband eruit gezwommen had....

Uiteindelijk de bal opgevist en met een rotgang terug naar het strand.
Daar aangekomen, loop ik ongeschonden, het strand op met de bal in mijn handen.

De groep juicht nu echt voor mij en geeft me schouderklopjes.
De gids lacht en geeft schuddebuikend van het lachen aan dat er hier al geen jaren meer haaien voorkomen... en dat het allemaal een grote grap is.

Deze hero of the day voelt zich ineens niet meer zo stoer, in plaats van worstelen met haaien, doodsangsten en stoere verhalen heb ik
nu gewoon een nachtelijk zwemtochtje gemaakt.

Toch blijf ik hero of the day en daar hoort een prijs bij.
Als ik wil, mag ik een nacht slapen in een vissershutje op het eiland en komen ze me morgen weer halen.
Helemaal alleen, op mijn eigen eiland.


Ik ben al sinds jaar en dag fan van expeditie robinson en daar hoef ik niet lang over na te denken, graag!!!!
Ze geven me een noodzender, zaklamp, een kano, wat water en eten en de belofte dat ze morgen terugkomen voor me. En de waarschuwing om de apen niet te voeren.
De apen die hier leven, zijn wild, ze kunnen flink bijten, dus voor de zekerheid beter niet voeren.

Die beestjes hebben inderdaad een gebit waar de gemiddelde carnivoor jaloers op wordt, dus doe maar niet.

Het hutje, want meer is het niet is mijn huisje, en het eiland is voor mij als zij teruggaan naar de boot.
De boot vaart weg, en met de boot die wegvaart, gaat ook het geluid en de gezelligheid weg.


Ineens ben ik alleen, en het kampvuur gaat uit.
Naast alleen ben zit ik nu ook in een hutje van bamboe in het donker.

Ik hoor allerlei geluiden, ploffende geluiden in de buurt van de hut, geritsel in de bladeren, de branding, ergens een aap die krijst.
En tja, dan slaap je niet lekker, of eigenlijk helemaal niet.

Je moet wel een enorme bikkel zijn wil je dan lekker gaan slapen, en dat ben ik klaarblijkelijk niet, want ik zit de hele nacht
spelletjes te spelen op mijn telefoon.... en dank de heer in wie ik steeds meer begin te geloven dat het dag wordt...


De dag komt, en ineeens zit mijn eiland er wonderschoon uit, je kijkt uit over zee, en fantastisch, je bent alleen...
in de kano vaar ik de laguna over en geniet van ieder ogenblik.

Veel te snel hoor ik de boot aankomen om mij op te pikken, maar ik kan vertellen dat ik een nacht heb doorgebracht op een onbewoond eiland!.

Terugkomst.

Na terugkomst, de rest van de groep heeft heerlijk geslapen op de boot, worden we na nog wat eilandjes afgezet in de haven.
De minivan brengt ons terug naar Patong en aangekomen op mijn kamertje, val ik diep in slaap, omdat ik bek- en bekaf ben.

Tegen de avond word ik wakker, uitgerust, fit en wel, en vertel mijn ervaringen aan de aanwezigen in de bar.
Leuk, hilarisch en natuurlijk ben ik het middelpunt van de spot.

Noi komt naar me toe en dankt me vriendelijk voor het meenemen, ik dank haar voor haar gezelschap, en ze vraagt me mee
naar een karaoke bar.

Eerst loop ik naar het strand, ik moet een phuket zonsondergang zien, omdat deze beroemd zijn, ik heb geluk, en het weer zit mee.
Snel de camera erbij, klaarzetten, instellen, inschatten en klik.



Binnen 30 minuten komt er werkelijk waar een heel kleurenpalet langs, zo mooi, niet op de plaat vast te leggen, ik waag nog een poging.



Het is mijn laatste avond, morgen vlieg ik weer terug naar Bangkok en vandaar terug naar Amsterdam, dus tuurlijk, waarom niet.
Ik zit achterop haar scooter en we komen veilig aan in een buurtje wat verder landinwaarts, weg van de toeristen.

Daar staat een bar, en we gaan naar binnen.
De bezoekers bestaan enkel en alleen uit thaise mensen en ik ben de enige farang (westerling, buitenlander).

Ik zou zweren dat de hele tent omkeek en zelfs de muziek leek een paar tonen te missen, maar dat zal mijn verbeelding zijn die me parten speelt.
We lopen naar de bar en ze besteld wat drinken. Ineens komen wat vrienden van haar tevoorschijn en die beginnen met haar te praten.

Een drankje aldaar kost nog geen 50 cent, dus ach, deel er een paar uit, geen probleem.
Haar vrienden krijgen ook wat, have fun.
Misschien had ze wat meer vrienden dan ik dacht, of ze zagen me aan voor de gulle weldoener, maar in ieder geval, binnen een paar minuten had het overgrote deel
van de bezoekers een drankje in handen en riepen ze me vrolijk "Cheers" toe.

De rekening van dat rondje bedroeg net geen 14 euro, dus ach, dat moeten we kunnen lijden.
Ineens had ik een hoop vrienden erbij.

De karaoke begint weer, en alle thai zingen mee, ik ken noch de tekst, noch de melodie, maar ach, dat maakt niet zo gek veel uit.
Engels hits hebben ze bijna niet, en ik kon kiezen tussen een duitse schlager van danny christian of een gouwe ouwe
van UB40.

Het moge duidelijk zijn dat ik mijn liefde voor duitse schlagers al lange tijd opgegeven heb, dus 3 minuten later schalde
UB40 veel te hard door de waardeloze speakers van de bar.

Zingen kreng, zingen, hoor ik in mijn hoofd en ach, ik ken niemand, niemand kent mij, dus waarom niet.
Ik geef ze mijn beste vertolking van mijn karaoke versie en ik zie geen ruiten sneuvelen, ik zie geen mensen halsoverkop
wegrennend pogend het vege lijf te redden, en ook geen boe geroep met overrijp fruit, dus ik zal het wel aardig gedaan hebben
naar thaise maatstaven.

Eind van de avond, eind goed al goed, en de volgende dag vertrek ik naar huis. Een aantal bijzondere ervaringen rijker

 

Daarom staat het ook in het offtopic gedeelte toch? De plek voor overige en onzinnige dingen staat er te lezen, dus past er mooi tussen dacht ik zo.

Als de meningen overigens gedeeld worden, stop ik ermee natuurlijk. Ik heb nog veel meer foto-opdrachten te gaan, ben vorige week terug uit de sahara, en volgende maand naar Amerika. Ik dacht jullie op de hoogte te houden met een ludieke manier van schrijven.

 

Dank voor de vele opstekers, we gaan verder met de sahara

@Mustang, dank voor je reactie, zoals je wellicht weet, zijn er meerdere van deze tijgeropvang plekken in Thailand, de grootste hebben ze terecht gesloten overigens.

Om terug te komen op je vraag, jazeker, ik ben ervan overtuigd dat die beesten onder de drugs zitten. De welpjes wellicht nog niet, want deze zijn bijzonder actief. Tijdens de demo werden er tijgers losgelaten die niet onder invloed leken. Derhalve het woeste gespeel zeg maar.

Een aantal tijgers waren me veel te loom, dit zijn jagers, gedreven door instincten, en geen edele schoothondjes die je kunt zetten naar je hand. Natuurlijk geloof ik dat je een band kunt opbouwen met een tijger, maar, dan nog, is er altijd de kans en het gevaar aanwezig dat hij je even niet zo leuk vind, dat het instinct het overneemt, of dat hij iets te ruig speelt met je.

Zelf heb ik gezien dat een oudere monnik op de rug van een tijger gaat zitten en hem liefkozend aait. Dit kan vast, als je het beestje al jaren voert en van jongs af aan hebt meegemaakt. Toeristen horen dit niet te kunnen, bij het eerste gegil en geren van kleine kinderen reageert de tijger niet. En dat vind ik gek.

Ik ben van mening dat deze ook per direct gesloten moet worden. Dit is niets anders dan leedvermaak ten koste van de dieren, het brengt geld in het laatje, en een boel geld ook. De halve provincie profiteert hiervan mee, en sluiting stuit op een hoop lokale en provinciale tegenstand.

Zelfs na de vraag om een drugstest te laten afnemen werden de collega's weggewimpeld. Een bijzonder vasthoudend verslaggever werd zelfs weggevoerd door de plaatselijke politie. Waarschijnlijk profiteren zij ook hierin, was de algemene gedachtegang.

Ik heb het getracht te zien vanuit hun standpunt, tempel dicht is geld en tijgers weg, toeristen weg en inkomsten weg. Werkeloosheid in de directe omgeving, taxi chauffeurs, hotel, hostel en bar eigenaren zullen de inkomsten verliezen. Ik heb natuurlijk makkelijk praten vanuit mijn luie stoel in Nederland, waar ik geen honger en geen armoede ken.

Het artikel zal een duidelijke mening nemen, ik vermoed dan ook dat deze faciliteit ook gesloten zal gaan worden.

Wat mij betreft, ik vrees dat ik daar niet meer welkom ben in de plaatselijke bars nabij de tiger temples na het verschijnen van deze editie.

 

Inmiddels vanuit een warm Afrika kan ik dit jullie schrijven, eindelijk in een hotel waar wifi normaal is
Veel palmbomen hebben geen wifi ingebouwd en ook de stenen hebben geen usb aansluitingen meer.

Afgelopen woensdag was het dan zover, de grote dag.
Ik zou naar een nieuwe collega gaan en deze ging mij helpen mijn stoelverwarmingsbedrading voorbereiden/inbouwen. Afgesproken om 09:30 uur en de avond ervoor kon ik de slaap al niet vatten.

Zenuwen? ongemak, wie weet, je weet immers niet waar je terecht komt, en wellicht is het wel een enorme domper op de ford feestvreugde.
Toen de zondagmorgen eindelijk was aangebroken, dat duurt nog lang tegenwoordig, kon ik na mijn trouwe blauwe kikker volgetankt te hebben op weg naar Tilburg.

Ik heb jaren een lease auto gehad, en daar zat navigatie ingebouwd, nu deze weg is, moet ik zelf een tomtom kopen, maar het komt er steeds niet van, ofwel ik vergeet het. Ofwel ik sta in de winkel en zie door de tomtombomen het tomtombos niet meer.

Of, wat ook mogelijk is, iedere keer als ik ervoor sta en op punt sta om de aanschaf te doen, overtuig ik mijzelf weer van het feit dat ik hem niet echt nodig heb. Voor die paar keer per jaar kan ik makkelijk zonder.
Anyway, ik kijk de avond ervoor altijd even op google maps en prent het kaartje in mijn hoofd. Zo kom ik een eind in de buurt en als ik dan nog vragen heb, kan ik altijd een argeloze voorbijganger strikken en op die manier toch op de plaats van bestemming komen.

Tilburg is niet zo gek moeilijk, rijd ik zo heen. Onderweg kom ik langs een mac en verlekkerd denk ik aan een egg mcmuffin die ik wel soldaat kan maken. Ontbijt heb ik al genuttigd, maar toch, eten is altijd goed voor mij. Ik moet nog een beetje meer groeien namelijk.

Tot mijn grote ontzetting hanteren de brabanders andere tijden, de mc donald's was nog dicht, lichten uit, en geen sterveling te bekennen... mijn maag liet zijn afkeur al horen, en met droeve spijt op mijn gezicht, door naar Tilburg.

Omdat ik nogal enthousiast ben, was ik natuurlijk veel te vroeg, dus ik verken eerst de straat waar ik moet zijn, en rij daarna een stukje terug naar een rustig plekje, motor uit, raampjes op een kier tegen het beslaan van de ruiten, en boek erbij.

Een paar hoofdstukken later was het tijd, en reed ik opnieuw naar mijn doel, keurig op tijd arriveerde ik bij hem, alwaar ik nerveus in de auto bleef zitten.
Tja, aanbellen bij een wildvreemde, blijft altijd lastig. (Hij woont nog bij zijn ouders en zussen die ik nog nooit gezien heb). Gelukkig viel het dit keer mee en na de bijzonder warme en hartelijke ontvangst bij zijn ouders (waarvoor dank )kon de auto naar de werkplaats alwaar het dan moest gebeuren.

Omdat ik niet blijf toekijken, en meteen de handen uit de mouwen steek, heb ik een dappere poging gedaan om te helpen. Ik vermoed veelal van de wal in de sloot en heb ik hem alleen maar extra werk bezorgd, maar mijn intenties waren goed.
Ik hoop dat hij mij al het extra werk vergeven kan

Zoals een goed fotograaf betaamd had ik mijn camera meegenomen voor een klein ford onderonsje. Ik redeneerde dat als we tijd over hadden we de fordjes even gebroederlijk naast elkaar op een verlaten stuk kunnen neerzetten waarna ik wat fraaie plaatjes kon schieten. Of in ieder geval een poging hiertoe doen.


Het pakte anders uit....
Het bleek namelijk een draak om een kabelboom uit te breiden als je niet precies weet wat je doet, en als de voorbereiding er ook niet ligt.

Gelukkig heeft mijn collega hier ook meer kaas van gegeten, en wat uren later lag deze ook in de auto, voorbereid en wel, netjes weggewerkt, zekeringen geplaatst, en knoppen geplaatst.
Kabels netjes weggewerkt en kan ik gaan sparen voor een setje leren stoelen, de stekkers aansluiten en ik heb een warme bips

Omdat ik toch een speaker achter vervangen moest, kon ik de deurbak er ook maar even afhalen. Een nieuw stekkertje was nodig en mijn collega besloot met strenge blik dat ik dat zelf wel kon doen. Een stekkertje knijpen kan toch iedere selfmade handyman, behalve ik.

Hele bakken met stekkertjes heb ik weten te verprutsen, de werkplaats ging bijna in vlammen op, en mijn vingers zagen beurs van het gepriegel. Frustraties alom, en herhaaldelijk stond ik op het punt om mijn geliefde blauwe bak achter te laten en naar huis te lopen ....

Tot slot de wielkasten wat schoongemaakt, er bleek 10 jaar aangekoekte prut in te zitten, en bij iedere bonk aarde die eruit kwam, werden mijn ogen groter.
Nogal logisch dat mijn blauwe brik zo onzuinig is als ie iedere keer al dat extra gewicht aan troep mee moest nemen. Nu verwacht ik zeker dat ik minimaal 1 op 19 moet kunnen halen......

Ok, fototijd, in ieder geval iets wat ik wel kan.

Inmiddels was het donker geworden en had moeder natuur besloten om ons wat verkoelende regen te doen toekomen, dus dat hield snel op.
Bij het afscheid werd me zelfs gevraagd of ik plannen had met eten. Ik vermoed dat ze me wilde vragen om mee te blijven eten bij hem thuis, en deze geste, alhoewel bijzonder vriendelijk heb ik moeten afslaan.

Normaliter word ik met hooivorken en fakkels een dorp uitgejaagd, maar dit keer werd ik zowaar bijna te eten gevraagd.
Let wel, ik vermoed dat ze dit wilde vragen, wellicht wilde hij me alleen uitlachen voor het feit dat hij zometeen lekker ging eten en ik 1,5 uur terug moest rijden en het moest stellen met een droog broodje van de shell.

Ik moest de volgende morgen vroeg vliegen vanaf Schiphol en wilde mijn kinders nog even zien voordat ik wederom een week naar het buitenland vertrok, dus ik reed huiswaarts.
(natuurlijk hadden mijn kinderen meer aandacht voor de souvenirs die papa mee moest nemen uit afrika dan aan mijn liefkozende woorden, dus dat was ook kort maar krachtig).


Dag 2, Sahara tijd.

Ik moest om 06:15 uur vliegen, dus om 04:15 uur op schiphol zijn, en dat is vroeg... heel vroeg kan ik jullie vertellen.

Mijn opdracht is om een inkijk te geven in het leven van de bedoeïenen, de enigen die deze woestijn kennen en aankunnen. Hen barmhartigheid is noemenswaardig, en meermaals hebben zij onvoldoende voorbereide reizigers geholpen.

Bepakt, bezakt en volgeladen met allerlei zut hees ik mijn corpulente achterwerk in mijn stoel en enige tijd later in Egypte weer uit te stappen.
(ter info en vermaak, de sahara omvat ruim 300 keer belgië en loopt door meerdere landen waar je liever niet wilt komen op dit moment.

In vergelijking valt het nog mee, de kans voor onthoofdingen op youtube is niet heel erg groot, maar er zijn in bepaalde contreien wel wat activisten actief, met name in het westelijke gedeelte die het niet zo voorzien hebben op roomblanke jongemannen zoals ik.

(het is nog niet zo erg dat je zelf beter een oranje overall aan kunt trekken zodat je de radicalen de moeite bespaard voor je 2 minuten durende hoogtepunt op youtube, maar er zijn wel plekken die gemeden worden, zowel door toeristen als door de bedoeïnen, welke mijn gidsen zullen zijn de komende tijd).

De sahara, tja, zand, een grote zandbak, een heeeeele grote zandbak. Bekend om zijn lange belegeringen. De fransen hebben ooit een poging gedaan om de boel onder controle te houden, maar ze konden hun forten niet stevig genoeg bouwen.
Waarschijnlijk bouwden ze deze van paardendrollen, want er staat nog bar weinig overeind

Het fraaie van de sahara is het licht, met name tegen zonsondergang wordt het licht ineens roodbruin, en dit levert fraaie plaatjes op, waarvan ik er een paar zal laten zien.

Na een nachtje goede rust in een gedegen hotel is het voor mij de tijd om met de karavaan mee te reizen door een stuk woestijn.
Waar ik romantische gedachtes had aan kamelen, buikdanseressen en desolaatheid kwam ik bedrogen uit.

Hele groepen mensen staan klaar om zichzelf woestijnrat te mogen noemen. Zelfs in deze tijden van crisis, zijn er meer dan genoeg mensen schijnbaar die tegen betaling een stuk woestijn meepakken.
Kamelen, vergeet het maar, jeeps, zandbuggy's en zelfs hele vrachtwagens vol verdwijnen de woestijn in om maar een glimp op te vangen van de woestijn.

Mijn groep bedoeïnen was wat behoudender en wij hadden wel de beschikking over 2 aangepaste landrovers, geschikt gemaakt voor het betere rouw en douw-werk.

Kamelen zijn al een tijd uit de mode schijnt, en ik heb werkelijk nog geen kameel gezien. Tja, in de film lawrence of Arabia misschien, maar niet in het echt.

Ik zal volgende week een stukje afschrijven, voor nu wil ik afsluiten met een salaam aleikum en een paar fotootjes van de platgelopen stukken sahara, waar al tientallen andere toeristen ook gelopen hebben





en


Het echte verlaten stuk moet nog komen en ik hoop volgende week nog wat kiekjes te kunnen laten zien indien mijn opdrachtgever dit toelaat, als ik weer veilig terug ben in ons kleine kikkerlandje. Het is even de vraag wat ik al mag laten zien en wat vooral niet.